Dag vader van Jan,

Allereerst van harte gefeliciteerd met die wonderschone baby van jullie. Een wonder gehuld in okerkleurige kak. Maar Jan is er, alive and kickin’ en jullie zijn kersverse ouders met slaaptekort en ontlasting onder de nagelriemen. En dat is mooi. Om te janken zo mooi. Hoe kan ik een bruggetje maken naar amateurvoetbal. Nou, zo dus. Net zo makkelijk. Ik ga het in deze brief eens even lekker over mezelf hebben. Je hebt er immers om gevraagd. In gedachten loop ik alleen het voetbalveld op, leg de bal op de middenstip en hoor het eerste fluitsignaal. 

Iedereen die in zijn of haar jeugd heeft gevoetbald, kent het gevoel wel. Natte ochtendharen, tas inpakken, gedateerde kleedkamers met een lauwe douche, spelen op droge knollenvelden, warme thee of mierzoete limonade in de rust, een koude spons op de enkel bij een blessure (lees: vermoeidheid) en het zakje snoep met AA’tje na afloop. Een fantastisch begin van de zaterdag. Er ging niets boven het gevoel van een lekker potje voetbal en dan met drie punten in de stinkende tas achterop de fiets springen bij m’n pa. 

Mijn jeugdjaren spendeer ik in het groen-zwart van DHC, daarna rood-wit van Feyenoord om later weer terug te keren op het Delftse gras. Dan gaat de tijd sneller. Haar onder mijn armen, jeugdpuistjes op mijn kin en twee spillebenen onder mijn nog iets te wijde broek. Zo drentel ik over het middenveld van DHC en voor ik het weet mag ik in het eerste spelen: VUC uit.

DHC bestaat op dat moment uit veel jonge gasten, waarvan sommige nog steeds mijn vrienden zijn. En na een paar jaar in het eerste krijg ik zelfs nog eventjes de kans om eventueel aan te haken bij profclubs. Op mijn 22e mag ik stagelopen bij Den Bosch en RKC. Dat loopt op niets uit, omdat ik relatief oud ben en waarschijnlijk ook relatief niet goed genoeg. Wel vinden ze me allemaal een ‘aardige jongen’. Dat is ook wat waard toch?   

Ik merk aan mezelf dat ik behoefte heb aan een avontuurtje, binnen de lijntjes weliswaar. Mijn keuze valt op Haaglandia in Rijswijk. Dat valt onder andere op omdat deze club bekend staat als ‘de slangenkuil’ van het amateurvoetbal. Hoofdklasse A, toentertijd het hoogste amateurniveau, met mooie karakters en fantastische derde helluften pik. Ongekend. Een plek waar je gitzwart betaald krijgt, er eens per maand kleedkamersales zijn en Engelbert Humperdinck met ‘Lonely is a man without love’ door de kantine echoot. Op zondag killers op het kunstgras en daarna gezelligheidsdieren in de kantine. Alles voor de overwinning, want punten zijn munten. 

Mijn plotselinge besluit om twee maanden naar China te gaan voor een reisje, wordt niet onwijs gewaardeerd en betekent meteen dat ik na 3 jaar een andere club mag zoeken. Westlandia belt. Ik neem op. En het is geregeld. Ook zo’n karakteristieke club. En je kan zeggen wat je wilt, maar die tuinders kunnen wel strak organiseren. Alles was zo goed geregeld: de was werd gedaan en we hadden een eigen bus met satelliet-tv en ingebouwde pokertafel. Oh ja, en het voetbal was best of niet-best. Één van die twee. Een echte vereniging. Ik ging van de cola tik naar kannen pils. Van Engelbert Humperdinck naar to-to-to-tomatenplukkers. Op een enkele zondag zat ik zelfs in een menselijke roeiboot van 30 meter lang op de grond. Heerlijk toch, met 1-4 op je kloten krijgen van ADO ‘20 en het dan even lekker van je afroeien. 

Via DVV Delft en SV Den Hoorn ben ik langzamerhand maar eens gaan denken aan stoppen met voetbal. Met het hoogtepunt al achter me, vond ik in de polder van Midden-Delfland een mooie wilg om de schoenen aan te hangen. Natuurlijk, de wedstrijd moest altijd gewonnen worden, maar ik heb ook echt genoten van alles eromheen. De meeste teamgenoten, de oh-zo serieuze trainers tijdens de wedstrijdbespreking en het borrelen in de kleedkamer op donderdagavond. Het belangrijkste voor mij is dat ik al die mensen heb leren kennen. Omdat elf verhaallijnen elkaar kruisen en samenkomen op het veld om achter een bal aan te rennen. Omdat amateur in het Frans ‘liefhebber’ betekent. 

Ik pass de bal even door naar jou met een vernuftige steekpassje. Stel je zou het ideale scenario mogen schetsen voor J.A.N. (Jan Aron Noah), jouw zoon… hoe ziet dat eruit? 

Tabee. 

Nick