Het is vrijdag 23 december 2022. Alles staat klaar voor een heus kantoorfeest (en als de verhuurder meeleest; ik heb het aangedikt, het was maar een borrel) dat we hebben omgedoopt tot het Bovenkamer Bal Dadig. Tafels aan de kant, bureaustoelen weg, ruimte voor het buffet, koude kisten bier, flessen wijn in de koelkast, sigaren en sigaretten staan in de glazen en DJ Yan Sun draait met zijn plaatgrage vingers al de nodige krakers van weleer. Zoals de hit ‘To Love Somebody’ van een Engelstalige zangeres met twee Nederlandse voornamen: “There’ a light, a certain kind of light, it’s never shown on me.” 

Over een somebody gesproken; de eerste wijze bon vivant, Gert-Jan, heeft zichzelf weer keurig in het driedelig gewrongen, waar hij zo zijn eigen adresjes voor heeft, en terwijl op de achtergrond de deurbel van ons kantoor rinkelt en de eerste dorstige mensen de trap oplopen, pakt hij maar alvast zijn eerste Duvel uit de nu nog tjokvolle koelkast. Gedurende de avond is hij in alle kamers van het kantoor te vinden en staat hij sociaal aan. Hij praat. En de meesten praten met hem. Dat noemen ze een gesprek volgens mij. Die eerste wijze bon vivant neemt niet alleen Duvel mee, maar ook een prettige sfeer waarin mensen zich thuisvoelen in de steeds onstuimiger wordende Bovenkamer. 

Als Gert-Jan aan zijn derde of zesde Duvel begint, is vanaf het balkon de stem van ene Sander te horen. Deze tweede wijze bon vivant heeft Marlboro meegenomen en staat op eigen wijze stemming te maken op het balkon. In goede zin. Goedlachs. Hij rookt in snelstoomvaart een halve slof weg en werkelijk de gehele breedte van gespreksonderwerpen komt in twee minuten voorbij: de burgeroorlog in Jemen, de krachtige smaak van de Cantabrische ansjovis en zijn intenties om morgen écht te gaan sporten. Maar eerlijk is eerlijk: met deze wijze bon vivant is het niet saai, ga je van links naar rechts maar wel op zo’n manier dat je de volgende dag het gevoel hebt dat je een volledige avond achter de rug hebt. Nooit half werk. Altijd heel gezellig. Terwijl hij een greep in de bakjes met pinda’s doet, begint hij aan de tweede helft van de slof en zijn er op de achtergrond aanmoedigingen te horen: “Fred, Fred, Fred.”

Freddy dus. Overdag werkt hij als grafisch ontwerper, maar in de nacht ontpopt hij zich tot een ware nachtvlinder, zou programmamaker Paul Jambers zeggen. De in Den Haag geboren en naar Pijnacker geëmigreerde enthousiasteling is midden op de dansvloer druk bezig aan zijn eigen invulling van een lokale Magic Mike. En wanneer hij zo hitsig en vooral soepel mogelijk zijn overhemd probeert los te knopen, groeit zijn zelfvertrouwen in een goede afloop. Wat dat ook moge zijn. Maar hij is los. Hij geeft alles. Deelt alles. Ongeremd. De derde wijze bon vivant heeft ogenschijnlijk een tomeloze energie meegenomen en vooral heel veel schroom thuisgelaten. Want er zijn weinig mensen die zich onaangepast kunnen dragen en zoveel gevoel voor omgeving hebben. Grof en fijnzinnig tegelijkertijd.

Duvel. Marlboro. Magic Mike. En een topfeest is geboren! Dank daarvoor. Zo, daar heb ik toch netjes onszelf buiten het verhaal gelaten. Bescheiden als we zijn. Maar ook een slimmigheidje. We moeten natuurlijk wel professioneel en zakelijk overkomen.

Hé maar Tim, wat niet iedereen van jou zal weten is dat je van trailrunnen houdt. Dus vertel: wat trekt je aan in deze sport? 

Groet,

Nick