Beste Skleb,

ja precies. Skleb. Dan weten de mensen nu ook wat stiekem al jarenlang jouw koosnaam is. Wie was die Koos eigenlijk: Koos Alberts, Koos Postema of Koos verleden tijd van Kies? Maar Skleb, je hebt me aan het denken gezet met je relaas over het Eurovisie Songfestival. Mooi om te zien dat wedstrijden ineens geen wedstrijden meer hoeven te zijn. Dat we dichterbij elkaar komen door afstand te houden. Dat we helden zijn. Samen doen. Teddybeertjes. Ik moet zeggen: ik krijg er ondertussen wel een beetje bekkeninstabiliteit van. Jeuk aan m’n neusamandelen soms. Daarom gaan mijn douze points toch met alle liefde naar…

…wielrenners die nog gewoon ‘kankerlijer’ roepen
Heerlijk toch? Dat er in alle chaos, toch nog één stabiele factor is. Dat er een diersoort dapper stand houdt. Dat er in spandex gehesen figuren bestaan die je in het voorbijgaan nog gewoon voor kankerlijer uitmaken. Coronalijer is nog net iets te vroeg. Laatst in Schipluiden kwam er ook een exemplaar met roodgeverfde staart voorbij razen alsof hij op tijd thuis moest zijn om iemand in z’n bakkes te hoesten. Het stemt mij optimistisch, met dit soort medemens winnen we de oorlog wel.

…weldoeners die de sterren van de hemel zingen
Of sterren uit de hemel laten flikkeren. Mijn twaalf punten, God ik zou er graag 14 geven als het kon, gaan ook uit naar al die artiesten die hun zoetgevooisde stemmen laten horen. Die de krachten bundelen en samen een nieuwe wereldhit in één middag, in één microfoon staan te hijgen. Kippenvel. Poëtische oneliners die Bernlef het nakijken geven. Zo hoorde ik laatst “als we helpen waar het kan, krijgen wij Corona in de ban” en schoot direct vol.

…dagjesmensen die hun blinde vlek niet zien
Een lichtpuntje in de duisternis die aaneenschakeling van deja vu’s en thuiswerken heet. De zeer selecte groep mensen die zelf niet doorheeft dat ze een zeer selecte groep mensen is. Heb jij ze al gespot? Tante Gerrie en Ome Aad als voxpop bij Hart van Nederland bijvoorbeeld. Zo’n weergaloos duo in ANWB kostuum al fietsend door een veel te drukke Bollenstreek. En dat Aad dan gewoon keihard z’n minute-of-fame claimt: “Ja ik vind het hier ook wel heel erg druk inderdaad. Geen idee wat al die mensen hier te zoeken hebben!” Kan geen Toren C tegenop. 

…de FOMO generatie die lijdt met een oester in de hand
Mocht je niet weten wat FOMO betekent, dat betekent dus Fear Of Missing Out. Laten we het zo zeggen: dat zijn nu dus de mensen die bang zijn dat het in een andere huiskamer gezelliger is. Een beetje onze generatie Skleb. En ik loop ze wekelijks spontaan tegen het lijf, ergens in Zoom bijvoorbeeld. Met een oester achter in de huig en een glaasje poepel in de hand, spreken we dan tegen elkaar uit dat het wel fijn is nu te voelen hoe onze grootouders zich in ‘42 moeten hebben gevoeld. Zwölf punkten. 

Skleb Babuni (dat is dus de volledige naam), ik ben blij dat ik dit even bij jou vanaf 1,5 meter over de schutting heb mogen kieperen. Lucht op. Biedt ruimte. Geeft energie. Kan ik me nu weer focussen op de zaken en mensen die er wel toe doen. 

Weet jij toevallig nog hoe je de koosnaam Skleb Babuni ooit hebt verkregen?

Tim