Tim, Laura (daarover later meer…), 

Terwijl Tim’s huizenjacht nog altijd gaande is, ben ik maar weer eens in de spreekwoordelijke pen geklommen. Sorry dat het zo lang duurde. Druk, druk, druk. Te druk om het een vierde keer te zeggen. Maar ik klom in de pen. Hoog, steeds hoger en kreeg zo een helder zicht op mijn afgelegde route op de arbeidsmarkt, waar je mij naar vroeg Tim. De eerste stap zet ik als ik 20 jaar ben. Met twee grote puberige zweetvoeten in mijn kunstleren stappers van de Nelson maak ik kennis met het fenomeen ‘40-urige werkweek’. Ik schud handen. En stap door. Met dezelfde schoenmaat. Maar met nieuwe kennis, vrienden en een klein hoopje tijd achter me.  

Beginnen met werken. Een allereerste baan. Het voelt als een beklemmend fenomeen waar alleen volwassenen mee te maken krijgen. Niets voor mij. Maar gelukkig stoomt de studie Communicatie Creatief aan Inholland je klaar voor het grote-mensen-leven. Dat houdt eigenlijk vooral in dat je iets weet van marketing, een beetje van Photoshop, een ietsiepietsie van SPSS en een vleugje van presenteren. Van alles wat. Of van alles net te weinig? Zoals Inholland zelf samenvat op de website: ‘Je bouwt een portfolio op. Daarmee laat je pas echt zien dat je klaar bent voor het communicatievak’. Goed om te weten. Maar op de terugweg van de diploma uitreiking, stel ik mezelf een paar vragen. Wat is de waarde van een HBO-opleiding? Ben ik wel echt klaar voor het vak? Deze vragen, is dat wel een goed teken? Vijftien jaar later stel ik mezelf gerust met de woorden van Laertes in Hamlet: ‘Het betekent niets, maar het zegt veel’. 

Een papiertje om mee te beginnen. Een startnummer. Een entreebewijs voor dat eerste baantje. Mijn eerste werkplek is er eentje van waarde; in de krantenwereld bij Telstar Uitgeverij in Pijnacker. Geen huisje, boompje, beestje voor mij. Maar werken, sleur, feestje voorbij. Wat blijkt, ik had een wereldstart. Ik viel á la Nelli Cooman perfect in het startschot en zo met mijn neus in de boter. Ed Zandbergen en Frank van der Sman, in mijn ogen twee giganten van collega’s en ideale leermeesters: met gevoel voor de balans tussen commercieel denken en menselijk werken. Zij hebben mij geleerd dat werken, zelfs cyclisch werken met een wekelijkse deadline, niet saai hoeft te zijn. Sterker nog, dat het fantastisch kan zijn. Ook introduceren zij me in de muziek van ‘The Game’ en de wondere wereld van de hamburger.mp3. Het liefst zou ik een 7 kolom x 390 mm Full Colour willen plaatsen, bij voorkeur pagina 2 met een gratis IMVP-verwijzing, waarin ik zou zeggen: bedankt! Maar als ik heel eerlijk ben, zijn die millimeter tarieven veel te hoog. Dus bel me maar voor een betaalbare stopperadvertentie. 

Was dat het? Nee, ik typ nog even door. Ik stop bij Telstar Uitgeverij en ga op reis naar China met Frank de Haan, een (overdreven getalenteerde en oh-zo nonchalante) voetbalvriend van mij. Mijn voorstelling vooraf: loempia’s met chilisaus eten, bier drinken in hostels en wat boeken lezen bij een ondergaande zon. De uitkomst: zoiets, plus het idee dat ik misschien iets moet doen met datgene wat ik leuk vind, teksten schrijven. Geïnspireerd door de boeken van James Worthy en een aantal semi-diepgaande gesprekken van twee mid-twintigers die ook een paar maanden ‘off the grid’ zijn. Woop woop. Desalniettemin, waardevol. En ook Frank, alias De Eurogod (inside joke, niet grappig als je er niet bij was), ben ik dankbaar. Dank. Frank. Rijmen enzo. 

Terug op Hollandse bodem, bestel ik een latte macchiato, punt ik mijn cv bij voor het raam in de Coffee Company. Windeieren? Nee. Ik mag gaan werken bij Evenementenbureau Delft. Een korte, krachtige en roerige periode. Dit wordt opgevolgd door een periode van 4 jaar waarin ik SEO-teksten schrijf bij Klik Proces in Bodegraven. Leerzaam. Een nieuwe wereld. Parallel aan mijn start bij Klik Proces roepen Tim en ik de VOF Uitgesproken Gasten in het leven. Met een liefde voor tekst en verhalen vertellen. Met gevoel voor de diepere laag. Met energie om toffe dingen te doen. Een communicatiestudio in wo(o)rding om godverrejume weer eens wat gevoel in uitingen te stoppen. 

Maar goed, om weer even terug te komen bij mijn nonchalante zelf; hopelijk ben ik nog net iets te jong om de balans van mijn arbeidersleven op te maken. Toch zijn dit wel een tweetal mijlpalen en een drietal belangrijke personen voor mij. En nu dat ik mede-eigenaar bij Uitgesproken Gasten ben, staat voor mij één ding als een paal boven het Delftse grachtwater: het belang van een prettige start. Dat gun ik anderen ook. 

Over starten gesproken: Laura, tof dat je er bent en sinds kort bij ons werkt. Voordat jij uitgebreid mag vertellen wie je bent, wat je gaaf vindt en waarom je in je vrije tijd graag gitaar speelt en liedjes van The Kelly Family zingt, wil ik je vragen: wat vond jij van het Songfestival? 

We spreken elkaar. 

Groet,

Nick