HO HO HO Tim,

en of ik zin heb in kerst! Oké ik ben misschien wat zoetsapperig, maar kerst zit bij mij echt in ’t hart. Het is dan ook ieder jaar weer aftellen tot de decembermaand. Een maand waarin we dit keer vooral ook terugdenken aan een jaar met ellende, drama en verdriet. Des te meer zullen we deze kerstdagen extra lief voor elkaar zijn. Hoor die kerkklokken! Ik kan de dennennaalden al ruiken. Kerstkransje iemand? Hmmmmm.

Kerstmis is voor mij zoals de zomervakantie voor opgeschoten pubers; ik kijk er het hele jaar naar uit. Misschien is het omdat ik een écht decemberkindje ben. Dat verhaal begint op 21 december 1995. Ik open mijn ogen en maak kennis met m’n allereerste winter. Binnen brandt de kachel, buiten ligt Maasland onder een wit laken. De sneeuwkristallen knisperen onder de voeten van mijn eerste kraamvisite. De zon is er vroeg klaar mee, besluit om half vier ‘s middags onder de dekens te kruipen. Even later slaat de klok van de Oude Kerk vier keer en val ook ik rozig in slaap in mijn kribbe. Nee, ik word niet gelovig opgevoed en heb ook geen enorme kerstfamilie. En toch. En toch begint het vanaf die ene dag in Maasland ieder jaar al in oktober een beetje te kriebelen.

Een aantal winters later. Op een natte donderdagavond in november zet ik samen met mijn vader de reis in naar de lokale kerstbomenboer. Daar scoren we dé perfecte kerstboom, de allermooiste boom van de kraam. Alsof ze op ons heeft liggen wachten.  Zo’n simpel iets als een kerstboom kopen, het voelt als een magische wandeling door een groot geurend naaldbos. Plots hoor je engelengezang en staat ze daar in een bundel helder wit licht. Kaarsrecht, vol, groen en rond. Halleluja. 

Behalve dit jaar, 2020. De regen druppelt over ons heen terwijl ik in het donker tast naar die ene boom bij de Praxis in Rotterdam. Niet de perfecte boom. Wel de boom die perfect in mijn studentenkamer past. Klinkt toch ineens een stuk minder magisch he? Maar goed, de boom staat. Zo scheef als een maleier. Hier en daar wat kale plekken. Agh, ze heeft haar mankementjes. Zo boom, zo eigenaar zullen we maar zeggen. Toch kijk ik iedere avond met een glimlach naar dat vrolijke, scheve boompje. Versierd met een croissant, avocado, lama en wijnfles. Stiekem toch perfect. 

Kerst begint voor mij ook zodra alle radiostations worden gekaapt door de muziek-elven. Ik heb, misschien net als jij, één favoriet kerstnummer. Kan ‘m wel honderd keer achter elkaar luisteren. Nee, dat is absoluut niet ‘All I want for christmas’ van Mariah Carey. Ik heb het over het nummer ‘Driving home for Christmas’ van Chris Rea. Een oud en prachtig kerstnummer. Mijn vader draaide het vroeger graag en vertelde me dan steeds: “Die Chris Rea hè, dat is dus de man van een collega van mij.” Zoiets. Het is me in ieder geval altijd bijgebleven.

Kerst lockdownstijl. Hmm. Ik weet nog niet zo goed wat ik ervan vind. Misschien verandert er voor mij vrij weinig. Kleine familie. Vaders die lekker in Spanje ligt te chillen. Oom in Canada. Andere oom in Grunn. Tsja, lekker intiem toch. Op eerste kerstdag schuif ik aan bij de schoonfamilie. Tweede kerstdag bij moeders. Lekker gerechtje in elkaar flansen. Kacheltje aan. Samen zijn. Beetje rode wijn slurpen. En aan het einde van de avond lekker rozig in slaap vallen in je kribbe met de klokken van de Nieuwe Kerk op de achtergrond. Perfect, zolang we samen en gezond zijn. 

Straks zijn de kerstdagen voorbij. Laten we 2020 achter ons. Hopend op een beter jaar. Een jaar waarin we stukje bij beetje meer vrijheid terugkrijgen. De kroegen openen. Er weer gedanst en gedronken mag worden. Doen we dat met of zonder goede voornemens? Wat zeg jij, Nick?

Ik wens iedereen mooie feestdagen en een knallend uiteinde.

Houdoe en bedankt!