Beste Tim,

Dank voor je brief. Ook mijn kat Puck kon je woorden zeer waarderen. Op je vraag waar wij ons mee bezighouden, heb ik eigenlijk één duidelijk antwoord: het Eurovisie Songfestival. Yep, nu al. Voor de één is het een avond om de televisie hoe dan ook op zwart te laten. Voor de ander is het juist dé gelegenheid om wijn koud te zetten, 3 soorten chips in huis te halen en te smullen van het muzikale theater. Welke van de twee partijen ik vertegenwoordig? De laatste. Ik kijk. Sowieso. 

Iedereen die ik over het Eurovisie Songfestival spreek, heeft een uitgesproken mening.  Een veelgehoorde mening is dat het vriendjespolitiek is. Of ‘een diplomatieke teringzooi met circusachtige trekken’, zoals een vriend van mij ooit zei. Wees gerust, hij staat bekend om zijn verbale gestrekte been. Ook zijn veel mensen klaar met de allesomvattende hysterie: freaks die non-stop met vlaggetjes wapperen, kunstmatige statements van pseudo-wereldverbeteraars en veel uiterlijk vertoon om de kwaliteit te verbloemen. Losers, stuk voor stuk. Om over de gescripte presentatoren nog maar te zwijgen. Ik hoor het je denken Tim.

‘Is muziek een wedstrijd dan?’ Daar zal je ze hebben: de muziekpuristen. De voornamelijk niet-kijkers die erbij zweren dat muziek geen wedstrijd is. Muziek is kunst, emotie, expressie. Op zich lekker quasi-diepzinnig natuurlijk, maar het voelt toch een beetje als een rookgordijn van de onbegrepenen. Ik denk dat muziek grotendeels gemaakt wordt om te winnen, in ieder geval om te scoren en gehoord te worden. Je komt op de radio als je een bepaalde luisterwaarde vertegenwoordigt. Je wordt gerecenseerd in kranten als je ook maar een mini-beetje urgent bent. Je kan een nieuwe plaat gaan maken als je een beetje winst boekt. Wat te denken van de Top40, Billboard Hot 100, Top 2000 en de Alarmschijf? Ik dacht ook trouwens dat het de goed besnorde Freddie was die eens iets zong als ‘We are the champions’. Krijgt muziek niet pas juist waarde als het gehoord wordt? En hoe luister ik naar een plaat die onder het stof op de zolder der vergetelheid ligt? Agh, ik dwaal af.

Het Eurovisie Songfestival. Ga kijken. Om je alvast gerust te stellen: het is dit jaar geen wedstrijd. Maar een winnaarloos festival waar je kennismaakt met allerlei muziekculturen. Die ene Armeense vuurspuwer, die ene Russische achtergronddanser die beweegt alsof ze ter plekke een draak aan het slachten is, die ene Scandinavische volkszanger met een vleeskleurige panty. Misschien brengt de Israëlische inzending dit jaar wel een poëtisch wondertje over hoe de masochistische kip van de buurman stiekem naar Wuhan wil emigreren om daar een weekendje op de markt te citytrippen. Je weet het niet. 

Dus probeer het eens dit jaar: het Eurovisie Songfestival kijken. Eerlijk, veel beters heb je toch niet te doen. Stel je open. Wees open-minded. Dat waren we toch in Nederland? Sta open voor verschillen en probeer niet al te veel deelnemers als losers te bestempelen. Dan is het namelijk alsnog een wedstrijd. En dat is volgens mij nou net wat we dit jaar niet willen. Ik zit alvast klaar met mijn vlaggetje. 

Wie zou jij graag douze points geven?

Nick