Ha die Tim,

Thanks voor je brief. Maar ik ben helemaal klaar met die snotneuzen. Vooral met die van mijzelf eigenlijk. Dus besluit ik om thuis te blijven: snotterend, niezend, kuchend en proestend. Pak de hoorn van de haak voor een ouderwets belletje met de corona testlijn. En dan pakken donk’re wolken zich heel plaatselijk samen boven een appartement in Delft. Onderin mijn schoen? Moed. Ik moet verplicht thuis blijven. HELP! Vijf dagen tussen vier muren, wie houdt dat vol? Nou, ik niet…

Het begint allemaal op wat een mooie donderdag had moeten worden. Wekker, snelle douche, een comfortabel outfitje aan, leuk mondkapje erbij en klaar om de treinreis naar Rotterdam te trotseren. Heel subtiel komt er een snotterend neusje om de hoek kijken en besluit om lekker in het comfort van het mondkapje te blijven chillen. Eigenwijs zijn en alsnog die trein in stappen? Of binnen blijven en de slimste mens spelen? Ik trek mijn outfit uit en ruil deze weer om voor een oer 2020 huispak. Ik zie de bui al hangen.

Thuiszitten kan ik niet. Ben er niet goed in. Naja, thuiszitten is eigenlijk niet direct het probleem; wie wil er niet eens zo’n lekkere luier-ik-eet-alles-wat-ik-wil-verwen-dag? Maar ik kan vooral niet stilzitten en ben al helemaal niet goed in alleen zijn. Heb ook nooit de ambitie gehad om door te breken als levend standbeeld op De Dam. Dus met het uur lijkt mijn kamer steeds kleiner te worden, de altijd zo vrolijke kleur op de muur alsmaar grauwer. Elke minuut voelt hetzelfde, de omgeving verandert niet en die ene serie die altijd zo fantastisch is, blijkt ook een aaneenschakeling van anticlimaxen. Vijf dagen voelen voor de meeste mensen als een mini-vakantie, voor mij als een mini-detentie.

Hoe mijn dagen in quarantaine-hel daarna verlopen? Naast de dagelijkse werkzaamheden, zoals het schrijven van mijn scriptie en meeschrijven aan UG opdrachten, is het vrij stil. En als het stil is, word ik langzaam gek. Hoogste tijd om in oplossingen te denken, skip problemen. Dus verbouw ik mijn kamer 1000 keer of toch maar een ‘one woman karaoke show’ hosten? Doe is gek, we doen het alletwee. Tegelijkertijd schiet er een vlaag van pure maart-paniek door mijn hoofd: heb ik wel genoeg blikken soep en rollen toiletpapier ingeslagen? Geen stress, mijn steun en toeverlaat is natuurlijk zo lief om al tijgerend door de drukke paden van de Albert Heijn wat proviand in te slaan. Boodschappenjongen, taxi chauffeur, chef kok. Hij is het allemaal. Eens kijken of dat na mijn quarantaine ook een beetje vol te houden is.

En dan. De grote dag. Het moment des oordeels. Voor de poorten van koning Wattenstaaf… de test. De grote expeditie van 015 naar 020 vindt plaats op een zaterdagmiddag. Als een nerveus kippetje zit ik in de auto. Steeds een kilometer dichterbij komt de testlocatie. Steeds een tandje hoger komt mijn bloeddruk. En plots bevinden we ons in het land der blauwpakken, spatschermen, mondkappen en watstaven. Aansluiten in de coronafile. Rijp voor de slacht. En voor de mensen die het niet weten: ik ben bang, voor alles! Van de kleinste vogels tot grote hoogtes. Van clowns tot de overdosis ADHD van mijn tandarts. Ik ben een held zonder sokken. Grote bek, dunne huid. Er moet hoe dan ook wel iets fout gaan. Of die stok blijft vastzitten in mijn neuspiercing of ik ga en plein public volledig over mijn tong kakken door een iets te enthousiaste kokhalsreflex (wist je dat dat overigens serieus een aandoening is?). Dat gebeurt… bijna. Het is de wattenstaaf in mijn keelgat die me letterlijk en figuurlijk nekt. Net niet nekt. Terwijl de mannelijke tester toch uitermate z’n best doet om met die stok mijn huig een pak slaag te verkopen. Vuile huichelaar. Ugh.

Pak je rust. Geduld. Het wachten kan beginnen, ongeveer 48 uur. Met een beetje geluk duurt het misschien wel een stuk minder lang, vertellen wat bevriende ervaringsdeskundigen. Maar niet als je Juliet heet. Nee, dan duurt het gewoon 48 zenuwachtige ik-zal-het-wel-hebben-uren. Ondertussen ben ik niet de enige die gek zit te worden thuis. Mijn vriend trekt het ook niet meer. Want ik in quarantaine betekent: hij in quarantaine. Maar meneertje optimist denkt al te kunnen voorspellen dat ik geen gekke corona ziekte heb. En dat…

… klopt! Op maandagmiddag ontvang ik mijn allereerste super positieve negatieve uitslag van een test. Ik mag het huis weer verlaten. Airborne. Freedom. Titanicmomentje. Ik ruil mijn huispak in voor een fatsoenlijke outfit, schiet in mijn regenjas en trek een sprint naar buiten. Het is eindelijk voorbij! Tijd om dat te vieren! Te genieten! Op mijn gezondheid! Proo…. of toch niet? Alle horeca dicht.

Nick, nu alle restaurants weer gesloten zijn is het toch fijn om met elkaar wat culinaire herinneringen op te halen. Neem ons eens mee in jouw gastronomische hoogtepunten. Drie sterren of afhaalchinees?

Ni hao!