Mogge Juliet en Tim,

De eerste brief van Juliet, een brief van een vrouw als uitgesproken gast. Klinkt tegenstrijdig, maar ik ben van mening dat een beetje vrouw anno 2020 zich de bravoure van een gast kan en misschien wel moet permitteren. Ik snap dat ik me hier als man op glad ijs begeef. Maar ach, wat doet mijn mening ertoe? Geen idee, maar toch vraag jij me ernaar en daar maak ik natuurlijk dankbaar gebruik van. Tijd dus voor een relaas over E-bikes. Je herkent ze zo: een lichte verdikking in het frame en een quasi-nonchalante fietser die met speels gemak over de geasfalteerde paden crosst. Valsspelers. Een E-bike is een scooter verkleed in schaapskleren. Of mijn nekharen al overeind staan? Geen idee, even voelen.

Inderdaad, een flinke langharige kokosmat prikt in mijn nek. Korte metten maken. Daar sta ik dan, voor de spiegel met het angstaanjagende gezoem van een tondeuse ergens rond mijn nek.  In de hoop dat ik zó scheer dat het lijkt alsof ik net bij de kapper vandaan kom en niet bij de slager. Nee, het lukt niet. Nog een extra spiegel erbij dan. Maar ook scheren in spiegelbeeld blijkt een vak apart. Of anders gezegd: ik sta met een krampachtige nek als een motorisch uitgedaagde mijn ‘achterkantje’ bij te werken. Klinkt fris he? Geërgerd flikker ik die tweede spiegel weg  en accepteer ik dat mijn nekhaar langzaamaan mijn rug zal begroeien en dat ik een ruwharige waterbuffel word. 

Trap af, schoenen aan, deur open, fietssleutel in het slot en de hort op. Maar net voordat ik op mijn fiets wil springen, scheert er een persoon voorbij op een E-bike. Ik zeg ‘persoon’, omdat de vlezige flits zo snel ging dat ik niet kon zien of het een ‘hij’ of ‘zij’ was. (Sorry, fundamensalisten van genderneutraliteit). Met de E-bike an sich heb ik overigens geen probleem, maar je kan het geen fietsen noemen. Het zijn twee verschillende dingen. De één wordt aangedreven door een accu, de ander door spierkracht. De één verbrand elektriciteit, de ander calorieën. De één en de ander. Snap je? Dat is dus niet hetzelfde. Voor de kracht van de herhaling: dat is dus níet hetzelfde.

Fietsen is mooi. En nog mooier is dat je het niet verleerd volgens een Hollandsch gezegde. Dus ik fiets in een lekker ochtendtempo naar het werk. De zon komt langzaam op en verwarmt, als de schoorstenen van de jaren-30 woningen haar niet blokkeren, mijn gezicht. De slager helpt de eerste klanten in de winkel, een tiener met pukkeltjes en natte ochtendharen fietst zenuwachtig naar zijn nieuwe school en een gepensioneerde vrouw in joggingsbroek laat plichtmatig haar Beagle uit in het vochtige ochtendgras. Kijk die details zie je dus al rustig peddelend op de pedalen. Een fiets draait om fietsen door een omgeving. Een E-bike draait om tempo richting bestemming. De fietser heeft oog voor detail. De E-biker stroom voor actieradius. Voel je het verschil? 

De twee B’s E-bikers zijn me een doorn in het oog: Bejaarden en Bezorgers. De bejaarden dwingen mij tot een compleet nieuwe verkeers-inschatting, omdat ze als grijze flitsen voorbij komen sjezen met zo’n blik van: “Jaha, die ouwe is het nog niet verleerd.” Een zelfgenoegzame inhaalslag. En de jonge bezorgers met bluetooth oortjes dan: ongeïnteresseerd, te nonchalant en bovenal lui. Werken met die kersverse gewrichten en jonge benen. Goed om die gierende hormoontjes in bedwang te houden. 

Met een klein beetje zweet op mijn onderrug parkeer ik mijn fiets en loop ik twee trappen omhoog naar ons kantoor. Een licht verhoogde hartslag, voor en door Delft. Ik heb niemand hoeven inhalen, fietste niet alsof de duivel achter me aan zat, maar heb wel alvast een gezonde voorsprong. 

En nu ben jij weer aan de beurt Tim. En waar ik bij jou heel erg benieuwd naar ben, is de veronderstelling van het positieve van de E-bikes; namelijk dat het goed is voor het milieu als zijnde vervanger voor de auto. Milieu, groen, duurzaamheid… Hoe kijk jij daar tegenaan? Is het in huize van den Eijk-Kleyweg ook 1 minuut douchen, afval scheiden en katoenen luiers? 

We schrijven elkaar.

Tabee,

Nick