Spanning, sensatie, enthousiasme.

Een half jaar geleden had ik enkel durven dromen dat ik met mijn schrijfkunsten wat magie mocht creëren voor een stelletje Uitgesproken Gasten. Hoe doen we het trouwens met die naam nu ik voor de oestrogenen in het kantoor zorg? Afijn, dankjewel dat je mij met jouw brief uitnodigt om mijn pen aan een ieder voor te stellen. Voor mij direct een unieke kans om je wat beter te leren kennen, zoals ik heb kunnen lezen zit er heel wat karakter onder die pet. Nieuwsgierig als je bent stelde je mij de vraag hoe de gemiddelde dag op een terras binnen de Delftse horeca eruitziet. Laat ik daar nou eens heerlijk op in kunnen haken. Wat kan ik voor u betekenen meneer?

Met ruim 7 jaar ervaring op de teller heb ik wel het een en ander in de hotelrestaurantcafé-branche meegemaakt. Af en toe verbaas ik me er zelfs over dat ik er steeds nog niet op uitgekeken ben. Het feit is, ik vind het gewoon ontzettend tof om als dienbladtovenares door die sector te zwieren. Niets doet mij meer goed dan mensen de middag of avond van hun leven bezorgen. De ene gast ontvangt dat enthousiasme overigens net iets beter dan de ander. Geloof mij, tussen de levensgenieters zitten stiekem ook behoorlijk wat zuurpruimen, maar mij sla je niet zomaar uit het veld. Met een extra grote glimlach trek ik ten strijde.

Geen dag is hetzelfde. De vaste diensten op de dinsdag- en woensdagavond zagen er compleet anders uit dan de zaterdagmiddag. Och, die zaterdagmiddag. Op de een of andere manier voelde die middag altijd een beetje als de nationale-alle-tokkies-het-terras-op-dag. De ietwat rauwere medemens kwam dan met het ietwat luidruchtige kroost massaal de horeca veroveren. Kreten zoals ´ja hallo mevrouw, wij waren hier veel eerder hoor´, ‘wij verplaatsen even drie keer’ of ´doet mijn een EXpresso´, zorgen er nog steeds voor dat mijn nekharen recht overeind gaan staan. Zaterdag mensen hebben geen geduld, of ze hebben het thuis laten liggen. In het ergste geval beginnen mensen al te zwaaien voordat ze überhaupt de billen in de stoel hebben gewrongen. Het is het ongeduld dat in mijn hoofd begint te werken. Alsof mijn brein kortsluiting krijgt. ´Nog maar 3 uur Juul en dan zet je zelf de Sauvignon op een voetstuk´, zal altijd als remedie dienen. 

Maar goed, jij vroeg specifiek naar irritante toeristen, hitsige tieners en lieve vaste gasten. Als je als café op de markt gevestigt bent, maak je natuurlijk wel het een en ander mee. Toeristen die in kuddes aan komen stormen, het hele terras een make-over geven om vervolgens te bestellen in hun eigen taal, omdat ze ervan uitgaan dat ik als een soort polyglot over het terras huppel. Hitsige tieners die anno 2020 nog steeds niet begrijpen hoe TIKKIE werkt en 1 cola en een half glas water apart af willen rekenen met een handjevol zweterig kleingeld. Lieve vaste gasten die standaard verwachten dat je voor hen met highspeed hink-stap-sprong de glazen vult, altijd hetzelfde vaste plekje opeisen of continue dat extra stomme ****koekje bij de koffie vragen. Tsja, wat kan ik er over zeggen. Nu ik dit even hardop lees, moet ik er wel om lachen. Iedereen bedoelt het vast goed, het schort soms alleen een beetje aan de uitvoer.

Maar horeca, oh horeca. Wat hebben we het toch ontzettend goed samen. Door jou heb ik mijn vriend ontmoet, lieve leuke en vooral knettergekke collega´s leren kennen en heel veel mooie herinneringen gemaakt. De horeca fungeert als toevluchtsoord waarin je je in een hele andere wereld waant. Een wereld waarin je mensen wilt opvrolijken, net even die extra aandacht geeft aan een tafel die het hard nodig heeft, net dat extra slokje wijn inschenkt zonder dat er om gevraagd wordt. Ik blijf er voorlopig nog wel even in hangen. Dus kom, geniet en laat mij je verblijden met mijn enthousiasme. Het soort enthousiasme wat ik zeer zeker meeneem in mijn carriere als Uitgesproken Juliet. De horeca heeft mij mede gemaakt tot wie ik ben als persoon: servicegericht, energiek, sociaal en creatief. Laat dat nou net aansluiten bij het type mens wat ik in mijn toekomstige carrière altijd wil blijven. Met een frisse blik, een flinke dosis enthousiasme en aandacht voor detail én gastvrijheid stap ik in dit nieuwe avontuur. 

Nou, dat was ´m dan. Mijn eerste brief als Uitgesproken ´Gast´. Het was mij een waar genoegen. Dit keer wil ik het woord geven aan collega Nick. Want Nick, ook jou wil ik even een tijdelijk podium bieden. Ik kon even schaamteloos reppen over mijn oh zo geliefde horeca, maar wat is nou een fenomeen waar jouw nekharen zo nu en dan recht overeind van komen te staan? Iets met e-bikes toevallig?!

Tabee

Juliet